A never ending story

Afgestaan worden ter adoptie. Het is een pijnlijke ervaring. Na jaren heb je er nog steeds last van, dit uit zich in verdriet en boosheid.

Vergeven is wel een goede manier om los te laten…
De pijnlijke emoties achtervolgen je als het ware. Verwachtingen laat je los.
Maar door verwachtingen uit het verleden los te laten ontstaat de mogelijkheid om de wond te laten helen.

Mijn levensverhaal klinkt als volgt:

Ik ben M.B, intussen 56 jaar en afdelingsverantwoordelijke in een woonzorgcentrum voor bejaarden. Geboren in Genk en onmiddellijk na mijn geboorte naar een kindertehuis gebracht waar ik 1,5 jaar verbleef.

In de tijd dat ik daar verbleef, leefde ik geïsoleerd op een afdeling en dacht men dat ik een besmettelijke ziekte had (m.n. eczema). De witte uniformen van de verpleegsters en artsen zullen wellicht ten gronde liggen van mijn angst voor ziekenhuizen en ook … mijn verlatingsangst.

Deze verlatingsangst heeft mijn leven grotendeels beheerst.
Mijn adoptieouders waren Nederlanders die me liefde en alle luxe hebben gegeven. Rond mijn 14de levensjaar werd me verteld dat ik geadopteerd was en dat ik nog familie in België had.

Iedere feestdag en verjaardag stelde ik mij vanaf toen de vraag ‘zou er ergens iemand nu aan me denken?’ of  ‘hoe kan mijn moeder toch zoiets gedaan hebben’…
Ik heb nooit met mijn adoptiemoeder hierover willen en kunnen praten. Maar diep binnenin voelde ik mij verworpen. En intussen knaagde de drang om informatie te hebben, gezichten te zien, vergelijkingen te kunnen maken, om een medische achtergrond te verkrijgen…maar dit bleef een nul-operatie. Mijn leven liep verder en ik werd volwassen.

Mijn jeugd heb ik gedeeld met een adoptiebroer (geen bloedverwant) die 4 jaar jonger was, maar waar ik totaal geen voeling mee had, toen niet en nu ook niet. Intussen zijn mijn adoptieouders helaas beiden gestorven. Een afscheid dat mij ook heel zwaar viel.

Intussen ben ik zelf moeder van 3 kinderen en ik mag zeggen dat we een hele hechte band hebben.
Ik heb het ‘alleen op de wereld’-gevoel blijven ervaren. In relaties had ik het gevoel dat ik telkens de kar in het gezin trok, maar er was niemand waar ik mijn geluk mee kon delen.

Tot op een dag dat er een man aan de voordeur stond en mij vertelde dat …hij mijn broer was. Dit was zo een shock voor mij. Onderdrukte emoties kwamen als het ware los. Die eerste ontmoeting was uiteraard erg heftig en ik ben als dief in de donker weggelopen en liet hem als het ware alleen  achter.

Door toedoen van omstaanders werd het contact toch opgebouwd. Na verloop van tijd heeft hij ervoor gezorgd dat ik mijn biologische moeder en andere broers en zussen kon ontmoeten. De ontmoetingen met mijn moeder waren eerder afstandelijk…. Intussen begreep ik ook dat haar leven en dat van de andere kinderen ook niet altijd van een leien dakje is gelopen.

Intussen kreeg ik wel ‘mijn verhaal’ mee. Zo blijkt dat ik, samen met 2 andere kinderen van het gezin, een andere vader had dan de oudste kinderen. Ik was de jongste telg van het gezin en de gerechtelijke instanties hebben destijds voor haar beslist om mij onmiddellijk weg te houden.
Het contact met mijn broer liep na verloop van tijd mis doordat ik meer contact kreeg met de anderen. Hij voelde zich opzij gezet en nam terug afstand.

Na een tussenperiode van 12 jaar waar ik van niemand meer iets hoorde, heb ik door de ziekte van mijn moeder mijn broer opnieuw ontmoet en vanaf toen is alles in een rollercoaster terecht gekomen.

Momenteel wonen mijn broer en ik samen en zijn we onafscheidelijk. We hebben een hele intense band. Ook vandaag zijn er nog vele gesprekken met tranen, maar we hebben elkaar beloofd er altijd te zijn en te blijven voor elkaar. 

Eén rode draad loopt doorheen mijn verhaal, nl. het feit dat je afgestaan wordt voor adoptie, is een levensverhaal, een verhaal zonder einde…

Auteur: M.B.

Gepost in: Verhaal