Vrijdagavond 20u. De zaal in CC de Werf loopt goed vol.
Geadopteerden, (kandidaat-)adoptieouders, geboorteouders, vrienden, kennissen en geïnteresseerden zijn vanuit gans Vlaanderen naar Aalst afgezakt om ons jaarlijks adoptiepanel bij te wonen. Zes mensen vertellen er voor een groot publiek wat adoptie betekent in hun leven. Vandaag zijn dat Barbara, Marja, Mieke, Maarten, Sofie en Ciska.
Omdat adoptie een complexe realiteit is, en we dit op zo’n avond willen weerspiegelen, werd er zorgvuldig aandacht besteed aan de samenstelling van het panel. Bij adoptie is er een levenslange verbondenheid tussen geboorteouders, kind en adoptieouders. Elke partij wordt in het panel vertegenwoordigd door twee personen.
De verscheidenheid aan verhalen, bevestigt dat adoptie geen zwart-wit verhaal is. Elk adoptieverhaal is anders. De moderator stelde aan de panelleden verschillende vragen; uit hun antwoorden konden we 6 unieke verhalen distilleren.
Barbara – adoptieverhaal van een geboortemoeder
Barbara wordt gedwongen haar zoon af te staan na een ongeplande zwangerschap. Ze is 18 jaar en ongehuwd, in die tijd was dat een regelrechte schande. Ze bevalt in kraamkliniek, waar haar wordt verteld dat ze het kind gewoon moet vergeten en dat het beter af is bij adoptieouders. Maar Barbara denkt daar anders over.
Na de adoptie van haar zoon komt ze per toeval te weten waar hij woont. Vanaf zijn elfde onderhoudt ze jaarlijks contact met de adoptiemoeder.
Het is pas als haar zoon volwassen is, dat ze elkaar voor het eerst ontmoeten. Jammer genoeg gebeurt dit niet in de beste omstandigheden; haar zoon kampt met moeilijkheden en komt regelmatig in aanraking met justitie. Barbara reikt hem de hand, maar het lukt niet om hem op het rechte pad te krijgen.
Op een dag komt het bericht dat hij overleden is. Barbara krijgt geen informatie en mag van de adoptieouders niet aanwezig zijn op de crematie. Voor Barbara volgt een moeilijke periode. Heeft ze na al die jaren haar zoon eindelijk gevonden, is het haar niet gelukt hem bij haar te houden.
Om vrouwen in gelijkaardige situaties te ondersteunen, richt Barbara samen met een vriendin ‘De Nederlandse Afstandsmoeder’ op.
Op de vraag of ze vindt dat haar verhaal vergelijkbaar is met wat geboortemoeders vandaag meemaken, antwoordt ze dat we vandaag gelukkig in andere tijden leven. Ze heeft de indruk dat in Westerse landen jonge toekomstige moeders begeleid en ondersteund worden bij ongeplande zwangerschap en dat er zoveel mogelijk wordt gedaan om moeder en kind samen te houden.
Maar ze is wel bezorgd over de wanpraktijken die soms gebeuren in arme landen, waar kinderen als het ware verkocht worden voor adoptie.
Marja – adoptieverhaal van een geboortemoeder
Net als Barbara wordt Marja als jong ongehuwd meisje gedwongen om haar zoon af te staan.
Maar in tegenstelling tot Barbara, die toenadering zoekt, houdt Marja de boot af. Ze wil geen gezinnen verwoesten en draagt het geheim jaren met zich mee. Ze gaat niet op zoek naar haar zoon en haar 3 kinderen weten niet af van het bestaan van die ene oudere broer.
Maar er knaagt iets. Vooral omdat Marja in haar gezin eerlijkheid hoog in het vaandel draagt en dat niet strookt met het stilzwijgen van de afstand van haar zoon.
Op een dag beslist ze toch zich als afstandsmoeder te registeren bij Fiom, de Nederlandse Stichting gespecialiseerd in ongewenste zwangerschap en afstammingsvragen. Op die manier kan ze sneller gevonden worden, mocht haar zoon op zoek zijn naar haar.
En dat is ook het geval. Een jaar na haar registratie krijgt ze nieuws van Fiom: haar zoon wil contact. Vanaf dat moment kan en wil Marja het niet meer verzwijgen. Ze vertelt het aan iedereen die het wil weten. Nu vertelt ze steeds trots dat ze 4 kinderen heeft, met het volledige relaas.
M.B. – het adoptieverhaal van een geadopteerde
M.B wordt afgestaan bij geboorte. Ze verblijft anderhalf jaar in een kindertehuis, geïsoleerd op een aparte afdeling omdat men denkt dat ze besmettelijk ziek is. Nadien wordt ze geadopteerd door een Nederlands koppel.
Het verblijf in het kindertehuis laat zijn sporen na, M.B. kampt sindsdien niet alleen met angst voor dokters en ziekenhuizen, maar ook met verlatingsangst.
Wanneer ze 14 wordt, vertellen haar ouders dat ze geadopteerd is. M.B. zit met vragen en voelt de nood om meer te weten te komen over haar roots, gezichten te zien, vergelijkingen te kunnen maken. Maar het is geen gespreksonderwerp thuis. Ze wil en kan er niet over praten met haar adoptiemoeder en ze onderneemt geen stappen om verder op zoek te gaan.
Het leven loopt verder en M.B. wordt volwassen. Ze wordt moeder van 3 kinderen, maar blijft een eenzaam gevoel ervaren. Op een dag staat er een man voor haar deur die zegt dat hij haar broer is. Voor haar komt dit als een schok. In een eerste reactie houdt ze deur gesloten, maar nadien bouwt ze toch aan een contact met haar broer. Hij laat haar kennis maken met haar moeder en andere broers en zussen. Maar dat contact verloopt stroef.
Vandaag heeft M.B. alleen nog contact met haar broer, die destijds bij haar kwam aankloppen. Haar geboortemoeder weigert alle contact. Ze kan maar niet begrijpen waarom haar moeder de deur dicht houdt.
Maarten – het adoptieverhaal van een geadopteerde
Maarten is geadopteerd uit Brazilië door een Vlaams koppel. Hij kijkt terug op een vrolijke jeugd, waarbij hij eigenlijk vooral een Vlaamse jongen wou zijn en niet echt de behoefte voelde om met zijn Braziliaanse roots geconfronteerd te worden, laat staan er actief naar op zoek te gaan. Zijn ouders trachten hem nieuwsgierig te maken naar zijn afkomst. Maar tevergeefs. Een rootsreis naar Brazilië wanneer hij 15 jaar is, versterkt dat gevoel. Het blijkt een traumatische ervaring.
Ondertussen groeit Maarten uit tot een volwassen man. Drie jaar geleden beslist hij toch zijn biologische familie op te zoeken, nadat een vriend in de televisiewereld hem voorstelt om samen op zoek te gaan. Zonder al te grote verwachtingen begint hij aan de zoektocht. Maar het lukt hem om zijn biologische familie op te sporen. De hereniging wordt uitgezonden op televisie.
Al die jaren zwijgt de moeder van Maarten. Niemand van de familie weet van het bestaan van Maarten af. Ze hoopt op een mirakel, dat hij op een dag voor haar deur staat.
De hereniging met haar zoon is dan ook zeer intens. Dat geldt ook voor Maarten. Bij het eerste aanzicht voelt hij dat de Braziliaanse vrouw die voor hem staat zijn moeder is, er zijn geen woorden voor nodig. Hoewel hij het Portugees niet machtig is, verblijft hij enige tijd met haar in de favela’s. Geweldig vindt hij dat.
Maar er is een ook een duistere kant aan het levensverhaal van Maarten. De biologische vader van Maarten heeft zijn moeder namelijk verkracht, toen zij onderweg was naar de winkel. Na de vreugde van de hereniging is dit moeilijk te verwerken.
.JPG)
Sofie – het adoptieverhaal van een adoptiemoeder
Sofie is adoptiemoeder van jonge 2 kinderen uit Ethiopië en een pluszoon. De eerste adoptie, die van haar dochter, verloopt zonder enige noemenswaardige problemen. Voor de tweede adoptie kiezen Sofie en haar partner bewust voor een kindje met specifieke ondersteuningsbehoefte. Het wordt een zoontje.
Op het moment van de adoptie laat zijn medische toestand uitschijnen dat hij nooit zal kunnen lopen. Gelukkig blijkt vandaag het tegendeel: lopen vormt geen probleem. Jammer genoeg zijn er wel andere problemen. Op het gebied van hechten stellen zich problemen.
Samen met haar partner stelt Sofie alles in het werk om een veilige hechtingsrelatie te kunnen opbouwen. Ze volgt vormingen, participeert aan groepsbegeleidingen en betrekt hier zoveel mogelijk mensen bij, het gezegde “It takes a village to raise a child” in gedachten. Daarmee wordt bedoeld dat bij het opvoeden en leren van kinderen alle mensen in de directe omgeving van het kind betrokken zijn.
Sofie geeft toe dat het soms zwaar kan zijn en benadrukt het belang van zelfzorg.
Ciska – het adoptieverhaal van een adoptiemoeder
Ciska is adoptiemoeder van drie kinderen uit Guinea en een biologisch eigen kind. Net als bij Sofie speelt hechting een enorme rol in haar adoptieverhaal. Maar ook het contact met de biologische families neemt een belangrijke plaats in.
Ciska wil dat haar kinderen vertrouwd zijn met hun roots en, indien mogelijk, een band hebben met hun biologische familie. Na uitgebreid overleg ondernemen Ciska, haar man en kinderen een rootsreis naar Guinea. De kinderen zijn nog vrij jong op dat moment. Ze gaan op zoek naar drie verschillende families, want Ciska’s adoptiekinderen zijn geen bloedverwanten.
De uitkomst van die rootsreis is niet voor iedereen even bevredigend. Wat voor het ene kind een helende ervaring is, is voor het andere kind een moeilijk confrontatie. Of het een goede beslissing was om op rootsreis te gaan, daar kan ze vandaag niet goed op antwoorden. Het is moeilijk te voorspellen wat zo’n reis teweeg brengt.
Ciska probeert het ritme van elk van haar kinderen te volgen, die elk andere noden en behoeften hebben, een andere hechtingsrelatie hebben. Vandaag heeft Ciska geen contact meer met haar oudste dochter. Hechting is voor haar een eeuwige struikelblok en op volwassen leeftijd beslist ze de band met haar adoptieouders te breken; een beslissing waarvoor Ciska begrip en respect opbrengt. Ze beseft dat ze haar dochter moet loslaten, om aan haar noden te voldoen.
Hereniging is een keerpunt
Uit de verhalen die die avond werden verteld bleek telkens dat de hereniging van geadopteerden of geboorteouders met respectievelijk hun biologische ouders of kind een keerpunt is in het leven. Maar soms blijven er vragen onbeantwoord of verloopt het contact niet zoals gehoopt.
Na afloop van het panelgesprek werd er nog nagepraat in de cafetaria.
Auteur: Gloria Ishiekwene, communicatie & websitebeheer
Gepost in: Evenement
