Contacteer ons of spring binnen op Raas van Gaverestraat 67b in Gent.

Ontdek onze groepsbegeleidingen, en evenementen.

Het laatste nieuws en interessantste weetjes over de wereld van adoptie.

Ontdek een hulpverlener bij jou in de buurt via deze handige adoptiekaart.

07 jul
Interview

Nederlandse afstandsmoeder Will van Sebille heeft op 23 april 2020 een Koninklijke onderscheiding gekregen: zij is benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Zij is een van de eerste Nederlandse afstandsmoeders die – 33 jaar geleden – aandacht heeft gevraagd voor de gevolgen van het afstaan van je kind ter adoptie. Zij krijgt de onderscheiding voor haar jarenlange inzet voor Nederlandse afstandsmoeders.

Wij spraken deze week met Will en vroegen haar wat deze onderscheiding voor haar betekent.


Veel afstandsmoeders ervaren schaamte om hun verhaal te delen. Wat maakt dat jij dit wel hebt gedaan?
Het zal een combinatie zijn van verschillende eigenschappen. Mijn eigenwijsheid is daar één van. Ik zie deze als een kracht in mij die mij overeind houdt. Ik kan ook niet tegen de onrechtvaardigheid van ‘onzichtbaar zijn’. Elke keer als ik dit merk, bijvoorbeeld wanneer ik de vraag krijg of er dan veel afstandsmoeders zijn, dan denk ik: ‘zijn wij nog steeds onzichtbaar voor de hele wereld?’ Hier moet gewoon iets mee gebeuren. Erkenning is voor mij een grote drijfveer.

Je strijdt al 33 jaar lang… Wie of wat helpt jou om dit vol te houden?
Ik kan thuis rekenen op heel goede ondersteuning. Elke dag gebeurt er wel iets (Will is voorzitster van DNA, De Nederlandse Afstandsmoeder). Telkens kan ik bij mijn partner terecht voor een luisterend oor. Hij zal nooit de vraag stellen waarom ik hier dag in dag uit mee bezig ben. Ik hoef mij bij hem nooit te verdedigen. Wat ik denk en voel, mag er zijn.
Toen ik de onderscheiding had gekregen, was de reactie van mijn kleinzoon (15 jaar): “Jij mag hier trots op zijn!”. Zulke reacties helpen om vol te houden.

De reactie van je kleinzoon is heel positief. Waren alle reacties op jouw onderscheiding positief?
Zonder enige uitzondering waren alle reacties positief. Veel mensen waren ook opgelucht: ‘Eindelijk, het werd tijd, je bent hier al zo lang mee bezig!’ Maar daarnaast blijft het toch nog altijd taboe. Sommige mensen voelen zich niet comfortabel bij zo’n verhaal. Ze begrijpen niet goed wat het betekent om je kind te moeten afstaan of ze hebben medelijden omdat er geen happy end is aan je verhaal, namelijk een ontmoeting en contact met je kind. Het lijkt dan alsof ze er liever niets over weten.

Hoe ervaar jij dit taboe? Hoe kan dit volgens jou evolueren?
Telkens als een afstandsmoeder haar verhaal deelt, verandert het een beetje. Verhalen delen is volgens mij de enige manier waarop we verandering kunnen brengen. Zo maken we wat onzichtbaar is, zichtbaar. Als het telkens dezelfde twee vrouwen zijn die spreken, dan begrijpt niemand de omvang. We zijn niet met 2, maar met 25 000 in Nederland. Er zijn immers zoveel afstandsmoeders als er afstandskinderen en geadopteerden zijn. Pas wanneer deze moeders hun verhaal delen, wordt de complexiteit ervan voelbaar en is er erkenning mogelijk. Maar dit is niet eenvoudig. Het vraagt veel moed en kracht. Ik heb zelf vaak gedacht: ‘ik stop ermee’, maar wie zou er dan verder gestreden hebben?

En zo heb jij 33 jaar later erkenning gekregen voor deze strijd… Dankjewel voor het interview!

Auteur: Kristina Van Remoortel

Gepost in: Interview

28 mrt
Verhaal
Wanneer je meer dan twee ouders hebt Meerouderschap is een belangrijke basisgedachte bij ado…
23 feb
Actueel
De adoptiewetgeving in Vlaanderen wordt momenteel hervormd. Hieronder vind je een overzicht van …
22 feb
Hulpverlener in de kijker
Sinem Cakir is een hulpverlener op onze adoptiekaart. Zij werkt als familieopsteller en innerlij…
15 feb
Interview
Marthe is bewust alleenstaande mama van Yentl*. Yentl is 4 jaar en binnenlands geadopteerd. Hoe …