Panel 2022: wat ons die avond raakte

Twee weken geleden vond er opnieuw een panelavond plaats in Aalst. Twee geadopteerden, twee (eerste) moeders en twee adoptieouders brachten er hun persoonlijke verhaal. Voor het eerst organiseerden we de avond op een hybride manier: je kon de gesprekken live bijwonen of thuis meevolgen via een livestream.

Voor wie er niet bij kon zijn of benieuwd is hoe zo’n panelavond verloopt, verzamelden we hieronder enkele quotes van panelleden en bezoekers die een impressie van de avond geven.

“Rond mijn veertigste ben ik gescheiden en daarna heb ik een aantal relaties gehad die telkens afsprongen. Ik wist dat er iets niet klopte. Er was een patroon. Ik ben ooit afgestaan en in relaties herhaalde ik dat. Ik duwde mensen weg, want ik dacht: ze gaan me toch verlaten, dus waarom zou ik me hechten? Die relaties waren spiegels. Om te beseffen dat wat ik vroeger heb meegemaakt toch een invloed heeft.”
(Geadopteerde S.)

“Het zijn onze kinderen, maar het zijn zeker niet alléén onze kinderen. Wij zijn twee mannen, maar er is nog een mama die wij ontmoet hebben kort nadat wij de kinderen kregen. De papa is niet in beeld. Zij stelde veel vertrouwen in ons, ook al kenden we elkaar niet. Die ontmoeting wakkerde mijn verantwoordelijkheidsgevoel heel sterk aan. Als ouder ben en voel je je sowieso verantwoordelijk, maar daar kwam nog een schepje bovenop: ik wil het goed doen. Ook voor haar.”
(Adoptiepapa B.)

“Op een gegeven moment waren de gezondheidsproblemen van mijn zoon voorbij, maar bleef zijn ontwikkeling grillig verlopen. Uit een aantal lange onderzoeken bleek dat hij autisme en een ernstige verstandelijke beperking heeft. Het was niet simpel om daarin een weg te vinden, maar ik kreeg een heel ander referentiekader en ontdekte een nieuwe wereld. Erna heb ik bewust gekozen voor een tweede kind met special needs. Ik had ondertussen mijn draagkracht heel goed leren kennen.”
(Adoptiemama K.)

“Ik mocht er niet over praten, maar toch zat het me verschrikkelijk dwars. Ik ben beeldhouwer geworden. Ik ben in stenen gaan hakken en daarbij nam ik iemand in gedachte die ik in elkaar wou slaan. En dan hakte ik mijn woede in de steen. Hetzelfde deed ik met klei. Ik kon mijn verhaal niet vertellen, maar ik heb het in de klei gelegd. Dat is hoe ik mijn verdriet verwerk.”
(Eerste moeder N.)

“Wat is keuze? Hoe vrij ben je in je keuze? Wij hadden sowieso geen keuze. Nu denken mensen soms: “Waarom doe je dat nu? Er zijn toch andere mogelijkheden? Je hoeft het toch niet te doen?” Als je er zelf voor gekozen hebt, dan ben je ook slecht. Wij waren slecht omdat we de moraal ondermijnden. En nu zijn we slecht omdat toch alle mogelijkheden er zijn om je kind zelf op te voeden. Het blijft zo moeilijk.”
(Eerste moeder E.)

“Mijn zus beleeft adoptie totaal anders en is er niet mee bezig. Wanneer ik er met haar over wil praten en ervaring wil uitwisselen, zegt ze: “Wat ben je nu toch allemaal aan het doen? Waar ben je naar op zoek? We hebben het toch goed? Je moet toch niet al die dingen oprakelen? Je ziet toch dat dat onze mama ongelukkig maakt.” En dan denk ik: “Mag het even? Dat is ook wel mijn verhaal! Ook wel mijn leven!””
(Geadopteerde I.)

Na de panelavond vroegen we bezoekers om hun indrukken van de avond:

“De drie partijen samen, aan het woord, in een veilige omgeving. Het was mooi.”

“Online volgen was heel gemakkelijk. Ik vond het goed dat we verschillende perspectieven te horen kregen. Als geadopteerde was het interessant voor mij om naar de verhalen van de afstandsmoeders te luisteren. Die had ik nog nooit gehoord.”

“De verschillende getuigenissen geven een interessante blik vanuit elke kant van de adoptiedriehoek.”

“Het was goed om (afstands)moeders aan het woord te horen. Hun verhaal komt nog te weinig aan bod in de publieke ruimte. Mooi dat ze de kans hadden om zich uit te spreken.”

We organiseren elk jaar een panelavond, telkens met andere gasten. Heb je deze panelavond gemist, maar wil je de volgende graag bijwonen? Hou dan zeker onze website en sociale media in de gaten.

Gepost in: Verslag