Vandaag ga ik met mijn goede vriendin en a-buddy An Sheela de film "True Mothers" kijken. Wijzelf zijn 2 Belgisch geadopteerden uit India.
Wetende dat het over adoptie gaat, maakt me een beetje nerveus, gezien er de laatste jaren heel wat beweegt in het adoptielandschap en steeds meer geadopteerden hun stem laten horen.
Onlangs was nog het prachtige "An" (voor de kenners) van dezelfde regisseur op tv te zien en ik denk: als deze film met dezelfde stijl gemaakt is waarvan ik genoten heb, dan kan het zeker geen slechte film zijn. Bewust heb ik me weinig geïnformeerd op voorhand, zodat ik niet te veel beïnvloed zou worden door wat ik zou lezen.
Deze 31e augustus is er eentje om niet snel te vergeten.
Aanrader: blijf zitten totdat de volledige aftiteling en bijhorende muziek gepasseerd zijn. Een handjevol mensen zit in de zaal en je kan na afloop hier en daar een speld horen vallen of alleen maar gesnik en dat zegt al genoeg ... An Sheela en ik moeten de filmzaal verlaten wanneer mensen voor de volgende film al hun plaatsen innemen. Dit toont aan hoelang we daar eigenlijk nog gezeten hebben ...
We zijn blijven zitten, want onze lichamen voelen plots zoveel, vooral ontlading. We houden het niet droog: de pijn, het verdriet, de rouw, de frustratie en ook wel de boosheid doen ons in tranen uitbarsten. Gedurende de film voelen we af en toe pijn doorheen ons lichaam, voelen we rillingen en kippenvel, voelen we de gespannenheid en de stille schreeuw van emoties.
Gedurende 2 uur en 20 minuten kijken we naar een beklijvend, hartverscheurend verhaal van 2 'moeders' aan wie opmerkelijk evenveel tijd gegeven wordt: de adoptiemoeder en de afstandsmoeder. Het adoptiebureau en het adoptiekind spelen evenzeer een rol, maar meer op de achtergrond en door middel van flashbacks.
De film doet je bewust leren 'anders' kijken naar tijd, naar vasthouden en loslaten, naar de link met de natuurelementen en voor de zee ... Het is geduld oefenen met de personages en vooral leren geduld oefenen met jezelf.
An Sheela en ik hadden deze zomer al een 'intensive course' en een zomerretraite met opstellingen in het bijzijn van andere geadopteerden achter de rug. Van intensieve beleving gesproken, en dit is nog zeer zacht uitgedrukt. We hebben meer leren voelen met ons lichaam, in het hier en nu en wat het lichaam met je doet als je als het ware gekatapulteerd wordt naar je eigen adoptieverhaal en -verleden.
Ons empathisch vermogen werd zodanig op de proef gesteld, dat je bijna voor elke partij in het adoptieverhaal sympathie voelde: zowel voor het adoptiebureau als voor beide 'moeders'. Wie zijn wij om te zeggen wie de echte moeder is/ True Mother is in het verhaal? Wie of wat maakt je tot een echte moeder?
Sheela Grammens
Gepost in: Filmbespreking
