Lise tipt: “Whatever Next?: On Adult Adoptee Identities”

Lise, nazorgmedewerker bij Steunpunt Adoptie, las het boek 'Whatever Next?: On Adult Adoptee Identities' van auteurs Josephine Jay, Adaline Bara en Hannah Feben-Smith. Hieronder lees je wat ze ervan vond!

In Whatever Next?: On Adult Adoptee Identities bespreken Hannah, Josephine en Adeline, drie Chinees geadopteerden in het Verenigd Koninkrijk, hoe dominante narratieven over adoptie hun leven hebben beïnvloed. Elk van hen neemt een narratief voor haar rekening, dat steeds een hoofdstuk in het boekje vormt.

Jo bespreekt hoe de verwachting dat geadopteerden zich “gelukkig” mogen prijzen en “dankbaar” mogen zijn haar beperkt heeft. Natuurlijk, schrijft ze, heeft ze geluk: ze heeft geluk dat ze opgegroeid is met de vrienden, de familie en het privilege dat gepaard gaat met leven in Londen. Ze heeft geluk dat ze de kans heeft om te verbinden met haar geboortefamilie in China. Maar, schrijft ze, er zijn veel aspecten aan geadopteerd zijn die ze niet onder de noemer “geluk hebben” zou plaatsen. De verwarring en de eenzaamheid die ze ervaarde in haar tienerjaren bijvoorbeeld.

Addie belicht vervolgens de invloed van het “gebroken” narratief op haar leven en identiteit. Dit narratief schetst een somber en tragisch beeld van adoptie , waarin de geadopteerde wordt gezien als “incompleet” zonder geboortefamilie. Toen Addie opgroeide was ze hierdoor vooral bezig met bewijzen aan iedereen, inclusief zichzelf, dat ze allesbehalve gebroken was. Ze liet zichzelf niet toe te erkennen wanneer ze wel pijn had. Door in te zien hoe ze dit narratief geïnternaliseerd had, kan ze dit intussen wel. Liefde, beseft ze nu bovendien, komt niet alleen voort uit bloed.

Hannah, ten slotte, neemt het narratief van de “heldentocht” onder de loep, een veelgebruikt sjabloon in films en literatuur waarbij het verlies van iemands ouders de basis vormt voor later succes. Vaak zien we hoofdpersonages, zoals Po in Kung Fu Panda, eerst worstelen met conflicten rond etniciteit, cultuur en identiteit. Uiteindelijk zien we hen hun tragische verleden “overwinnen” en een reis aanvangen van zelfverbetering en succes. Als tienjarige begon Hannah zich zo’n heroïsche dag in te beelden. Die dag kwam nooit. Ze onderstreept nu dat er geen einde komt aan geadopteerd zijn. Het is een voortdurende reis.

Ik genoot heel erg van dit kleine boek. De auteurs weten met scherpe en poëtische pen hun persoonlijke ervaringen te verbinden aan bredere maatschappelijke tendensen. Ze gaan nooit kort door de bocht en ontrafelen adoptie in al haar lagen en dimensies. Maar laagdrempelig kan het boek niet genoemd worden. De auteurs zijn net afgestudeerd als antropologen en Chinakenner. Dat schemert door in een nogal analytische schijfstijl. Dit boek is dus geen luchtige vakantielectuur, wel geschikt voor maatschappijkritische zielen die wat uitdaging verlangen.

Wat mij betreft is het boek geslaagd in haar opzet nuance toe te voegen aan eenzijdige narratieven over adoptie, zoals die van de "gelukkige," de "gebroken" en de "heldhaftige" geadopteerde. Hannah, Josephine en Adeline tonen overtuigend hoe deze narratieven een stempel drukten op de vele levens die adoptie doorkruist. Er moet volgens hen nog veel gedaan worden om de schade te beperken. Maar verandering hoeft niet groot te zijn: die begint in dagelijkse gesprekken – vaak ongevierd en onopgemerkt. De drie jonge auteurs willen deze kleine veranderingen stimuleren en sporen geadopteerden aan om zich, net als zijzelf, verder te verenigen en hun stem te laten klinken. Met dit boek hebben ze alvast de toon gezet!

P.S.: Whatever Next? heeft ook een website en een gelijknamige podcast, te vinden op Spotify!

Gepost in: Boekbespreking