Filmbespreking Blanka

Terwijl filmtoeschouwers storm lopen voor “Lion”, is er een beetje in de luwte een ander zoektocht-verhaal “Blanka”.

In de drukke straten van het Filipijnse Manila rent een bedelend tienermeisje, op het eerste gezicht een beetje vrijmoedig, een goedgeoefende en vingervlugge zakkenrolster en een geboren bendeleidster van een groepje straatkinderen.

Maar achter dat brutale masker, schuilt een kwetsbaar meisje dat simpelweg hunkert naar een eigen familie, vooral van een moeder.
In haar geïmproviseerde kartonnen woonst bewaart ze op een geheime plek een blikken doosje met gestolen geld.

Een beetje later ontmoet Blanka de oude blinde straatmuzikant Peter met wie ze heel voorzichtig een warme vriendschap onderhoudt. 
Het tij lijkt helemaal te keren wanneer Blanka ontdekt dat je geld kan “verdienen” op een eerlijke manier. Want geld heb je nodig wanneer je een moeder wil kopen…

Blanka heeft wel wat gemeen met Ciske de Rat, Oliver Twist of de kleine Saroo uit “Lion”, vooral als het gaat over het opvallend sterke overlevingsinstinct en intuïtieve kracht om op zoek te gaan naar dat beetje bestaansrecht.

“Voor de wereld bestaan we niet zonder geboorte-akte.” zo ontnuchterend is de harde realiteit voor deze kinderen.

Zo zwart deze gedachte is, zo kleurrijk maakte de Japanse filmregisseur Kohki Hasei deze film.
Hij koos ervoor een verhaal te vertellen vol hoop, warmte, levensvreugde, positieve energie en veerkracht.
We kijken mee door de ogen van Blanka waardoor de hunkering en het gemis naar een mama zo voelbaar wordt.

Het “verlaten” gevoel is levensecht door de dikke tranen die ze huilt bij de vernieling van haar enige “thuis-gevoel”, of het moment dat niemand nog geloof hecht aan haar onschuld.
Het gemis van een moederfiguur is bijna zo groot als het Moeder Mariabeeld dat heel vaak in beeld opduikt en helaas symbolisch stuk geslagen wordt.

Want worden we niet allemaal geboren uit een moeder?
“Ik heb volwassenen kinderen zien kopen, waarom zou het dan niet omgekeerd kunnen?” vraagt Blanka zich terecht af.

Hoop en levensvreugde zitten in de eerlijke vriendschappen met Peter die door zijn blindheid aangewezen is op zijn gevoel, en met de kleine Sebastian, die als een kleine broer aan Blanka gehecht raakt.
Zoete hoop is er in de allesomvattende zin op het einde van de film…
“ Ik ga naar huis…”

Auteur: Sun Mee Cattrysse

Gepost in: Filmbespreking