Filmbespreking Home

Home is een film van Fien Troch. De film kaart het thema onthechting aan en vertrekt vanuit het jongerenperspectief.

Een tienermeisje die een donderpreek krijgt van haar schooldirecteur omdat ze grappen maakte over een leraar die kinderen opsluit in zijn kelder…not done, zeker niet in België…
De camera zoomt in op de verveelde houding van het meisje, en op de veelzeggende blik van de directeur…
Meteen wordt de toon van de film “Home” gezet…

Spilfiguur in de film is de zeventienjarige Kevin die, na zijn vrijlating uit een gesloten instelling zijn intrek neemt bij het gezin van zijn tante.
Zijn neef Sammy neemt hem op sleeptouw en via zijn vriendenkring leert Kevin John kennen. John is eerder een stille jongen die een akelig geheim met zich mee draagt.

We kijken in de hoofden van Kevin, Sammy en John, en het voelt soms aan alsof we als kijker midden in hun belevingswereld staan.
De naturel van de hoofdacteurs en de haperende dialogen waarin zelden in volzinnen wordt gesproken zijn van een onwaarschijnlijk realisme.

De flitsende smartphone-beelden, de meeslepende muziek van Johnny Jewel en de documentaire filmstijl versterken de authenticiteit.
Fien Troch slaagt er in om het alledaagse leven van doorsnee tieners te koppelen aan gruwelijke persoonlijke drama’s.
Net als in haar speelfilmdebuut “ Een ander zijn geluk” (2005), “Unspoken” (2008) en “Kid” (2012) vertelt Troch vanuit sfeer of emoties, en niet vanuit een verhaal of een plot.

Terwijl haar eerste drie films een drieluik vormen rond kinderen, vertelt “Home" het verhaal van jongvolwassenen.

We zien situaties die leiden tot “het goede”, zoals diepe vriendschappen en een onmetelijk groot loyauteitsgevoel, en “het kwade”, zoals verraad, ontrouw en zinloos geweld.
Het onbegrip tussen beide generaties is groot en ontzettend pijnlijk, vooral omdat er wel degelijk gecommuniceerd wordt, maar totaal naast elkaar. Men begrijpt elkaar niet.

Jongeren denken anders en willen ruimte om te rebelleren.
Uitspraken als “Je bent te oud om het te snappen” of “Wat wilt gij eigenlijk van mij?” zeggen gewoon alles.

De film houdt ons een spiegel voor, misschien één van toen we zelf jong waren.
De confrontatie met het grote vraagteken wie je was of wilde zijn of wilde worden.

En hoe moeilijk en onzeker de weg naar volwassenheid is.
Of een spiegel die je iets beter en verder leert kijken dan je eigen gedroomde dromen.
Of een spiegel die je confronteert met je geweten of ouderinstinct.
Of een spiegel van wat “thuis” dan wel mag betekenen.

Maar er is hoop…hoop die ligt in een open einde.
Een open einde met zoekende mensen…en zijn we dat niet allemaal een beetje?

Sun Mee Cattrysse

Gepost in: Filmbespreking