Filmbespreking Lion

Glooiende, oneindige landschappen en onherbergzaam gebergte als onuitwisbare herinneringen. In een vallei een breedlachend kereltje, getaande huid, diepdonkere ogen, ravenzwarte haren, dansend in een gouden gloed van zonnestralen en vlinders… Saroo is zijn naam, een verbastering van Sheru, ‘Lion’ in Hindi, zo zou hij later te weten komen…

De Indiase Saroo Brierley tekende zijn onwaarschijnlijke adoptieverhaal op in het boek “A Long way home”.

Zoektocht naar geborgenheid en herkenning

Hij beschrijft er uitvoerig hoe hij als vijfjarig jongetje een arm, maar gelukkig leven leidt samen met mama, grote broer en kleine zus. Ze proberen mama, die in een steengroeve werkt, te helpen door steenkolen te stelen en die te verkopen voor melk en eten.
Op een avond verliest Saroo grote broer Guddu uit het oog, en valt na een vergeefse zoektocht uitgeput in slaap in een treinwagon. Pas uren, dagen en duizenden kilometers later, komt de trein tot stilstand en start Saroos’ eenzame dwaaltocht door de drukke straten van miljoenenstad Calcutta.

Een klein kind dat verdrinkt in een mensenzee, een vreemde wereld waar iedereen een andere taal spreekt, waar hij probeert aan te sluiten bij andere verdwaalde kinderen, waar hij doelloos rond slentert bij rivieroevers, vuilnisbelten en oude spoorlijnen. Net als het lelijke jonge eendje van Andersen gaat hij voortdurend op zoek naar geborgenheid en herkenning, maar hoe moeilijk is dat als je amper je eigen voornaam kent. Net als in het sprookje komt hij goeie mensen tegen, maar soms ook mensen die het niet zo goed met hem menen. 

Saroo kan niet anders dan te vertrouwen op zijn basisinstincten, en belandt na een ware odyssee in een weeshuis waar hij uiteindelijk, dankzij tussenkomst van een ‘vriendelijke’ dame, geadopteerd wordt door een liefhebbend Australisch echtpaar. 

De geur van jelabi

In het tweede deel van de film zijn we twintig jaar later en is Saroo klaar voor een wending in zijn leven, zijn vleugels uit te slaan en nieuwe studies aan te vangen. Bij het verlaten van het veilige nest, wordt hij plotseling geconfronteerd met zijn Indiase afkomst.
De pijnlijke verhouding ten aanzien van Mantosh zijn adoptiebroer, een prille liefde en de fysieke afstand van zijn adoptieouders, doen hem beseffen dat hij het verleden nooit helemaal van zich af kan schudden.

Het is de geur van jelabi, een Indisch gebakje, die hem terug gooit in de tijd en hem dwingt op zoek te gaan naar zijn afkomst, naar zijn eigen verhaal.

Het is de Australische regisseur Garth Davis, bekend van topserie ‘Top of the Lake’, die zich waagde aan de verfilming van Saroo Brierley’s pakkende verhaal naar een scenario van Luke Davis.
Hij wist er een ware sterrencast voor te strikken onder wie Dev Patel (Slumdog Millionaire), Nicole Kidman als geknipte adoptiemoeder, Rooney Mara als vriendin van Saroo en David Wenham als adoptievader. Het is echter de kleine Sunny Pawar die diep ontroert en ons tot tranen toe beweegt.

Een pakkend portret

‘Lion’ is ontegensprekelijk een oprecht en pakkend portret van een jongeman op zoek naar zijn roots.

Het doet je huilen om zoveel eenvoudig geluk in het begin van de film, om de plotse ongelukkige scheiding van zijn familie en thuis, om de verpletterende eenzaamheid van een klein verdwaald jongetje, om de hardheid van een monsterachtige grootstad, om de verscheurdheid bij het verlaten van zijn geboortegrond, om de pijn van alle betrokkenen, om het plaatsvervangend schuldgevoel van het leven dat hij nu lijdt, om het onmetelijk groot gemis en om de veelzeggende stiltes.

Maar ook om de kansen en de aandacht die Saroo krijgt, om zo veel begrip en medeleven, om de overdonderende warmte en genegenheid, om zoveel rijkdom en schoonheid van twee verenigde culturen, om de onvoorwaardelijke moederliefde, om de innerlijke kracht en hoop, om een wonderlijk sprookjesachtige afloop….

Niet alle verhalen worden verteld

Zelf huil ik dikke tranen om de gelittekende adoptiebroer Mantosh en de ontelbare adoptiekinderen wier verhaal nooit zal worden verteld of verfilmd.

Verhalen die minder rooskleurig zijn, maar daarom niet minder fabelachtig.
Verhalen van mensen die moeten verzonnen worden omdat ze alleen zo kunnen overleven. Verhalen van mensen die hun leven lang op zoek zijn naar een sleutel om er ondanks alles toch te mogen zijn…
Verhalen van “leeuwen” die vechten om een tikkeltje “bestaansrecht”...

Auteur: Sun Mee Cattrysse

Gepost in: Filmbespreking