Paaseitjes en een adoptiekleinkind op komst

Maandag 5 maart. Samen met de ouders van onze schoonzoon sporen we naar Brussel om als grootouders een infovergadering bij te wonen over ons toekomstig adoptiekleinkindje. Ruimschoots op tijd aangekomen worden we verwelkomd door Carole, een medewerkster van Steunpunt Adoptie die de vergadering zal leiden. We worden meteen getrakteerd op een kopje koffie en een lekker paaseitje.

Ons West-Vlaams accent verraadt ons en als Carole vertelt dat ze afkomstig is van Hulste, is het ijs dadelijk gebroken. Daarna komen ook de andere genodigden uit zowat alle hoeken van Vlaanderen en nog ver daarbuiten. Eén echtpaar komt zelfs helemaal vanuit Groningen en een ander echtpaar vanuit het Noordelijke Friesland, naar Brussel.

We hebben allemaal dezelfde wens: een adoptiekindje met open armen ontvangen en samen met de ouders mee helpen zorgen voor een goede, stabiele en liefdevolle thuis voor dat kindje. Dit is geen gemakkelijke opdracht. Daarom komen we, net als alle andere grootouderparen, ons lichtje opsteken bij het Steunpunt Adoptie.

Eerst worden de verschillende grootouders voorgesteld. Daaruit blijkt dat we allen één ding gemeen hebben: we worden grootouders van een adoptiekindje! Maar….de wensen, en dus ook de vragen en onzekerheden, zijn uiteenlopend.

Sommigen worden grootouder van een kindje dat uit ons land geadopteerd wordt, anderen gaan voor een interlandelijke adoptie. Een derde ouderpaar zou graag een sibling hebben en een vierde ouderpaar opteert voor een ‘special needs’ kindje.

Ook de fase van het proces waarin ieder zich bevindt is anders. Maar we komen al snel tot de vaststelling dan niet alleen wij, maar ook alle grootouders met heel wat vragen worstelen. We krijgen al vlug de kans om onze specifiek vragen neer te pennen en thema’s op te sommen, die we graag behandeld zouden zien.

Aan de hand van een overzichtelijke powerpointpresentatie worden heel wat zaken besproken, onder meer de rol van de grootouders in dit hele proces. We krijgen al snel te horen dat het, in vergelijking met gewone grootouders, hier toch op sommige vlakken anders verloopt.

Eerst en vooral is er de kennismaking met de adoptieprocedure (lees logge papiermolen) en de vele onduidelijkheden hieromtrent die de kop opsteken. Eenmaal het kindje er zal zijn, komen er naast de gewone opvoedingstaken, ook heel wat bijkomende zorgen, afhankelijk van de grootte van het ‘rugzakje’ dat het kind meegekregen heeft.
Zo speelt de duur van het verblijf in het weeshuis een belangrijke  rol, maar ook de tijd voordat het kindje opgenomen werd in het kindertehuis.

Eén ding wordt al snel duidelijk: zijn er bijkomende problemen te verwachten? Ja! Sta je er als ouders en grootouders alleen voor? Nee! Carole maakt ons wegwijs waar we met onze eventuele vragen en problemen terecht kunnen. Dat is al een hele opluchting!

Een uiteenzetting van de evolutie in de adoptie heeft ons doen inzien waarom een adoptie meestal zo lang op zich laat wachten.

Verder hebben we geleerd dat openheid naar het kind toe heel belangrijk is. Het kind moet voelen en weten dat het met al zijn vragen bij zijn ouders of grootouders terecht kan. Ook is men vaak de mening toegedaan dat een adoptiekind een weeskind is. Soms is dit het geval, maar meestal heeft het kind nog één van de ouders of beide ouders, maar kan het om één of andere reden niet meer bij hen terecht. (vb een tienerzwangerschap, incest, of financiële problemen).
Veel adoptiekinderen hebben ook vragen naar hun geboorteouders. Vandaar dat hier ook een belangrijk thema aan bod komt: nl de adoptiedriehoek.

Aan de hand van enkele filmfragmenten wordt heel mooi aangetoond, hoe moeilijk het is voor de biologische ouders om hun kindje af te staan. De filmfragmenten zijn erg leerzaam, maar ook heel pakkend. Ze doen ons stilstaan bij het feit dat moeders niet zomaar hun kindje afstaan: er is altijd een reden voor!

Dit is maar een greep uit de vele thema’s die aan bod gekomen zijn in het eerste dagdeel en nog verder zullen besproken worden de volgende keer.
Persoonlijk kijk ik vooral uit naar het thema ‘gehechtheid en kwetsbaarheid’: Hoe kunnen wij hiermee omgaan en wat kunnen we doen om te helpen?

Op de terugweg hebben we nog gretig naverteld over onze bevindingen!
Kort samengevat kan ik zeggen dat het een leerrijke uiteenzetting was, met heel wat stof tot nadenken. We kijken uit naar de volgende bijeenkomst!

Met dank aan de medewerkster van Steunpunt Adoptie: Carole.

Een kandidaat-adoptiegrootmoeder
 

Gepost in: Vorming