Verjaardagen en zo

27 maart, vandaag is mijn verjaardag…

Haast dag op dag één jaar geleden dat ik net als Saroo terugkeerde naar mijn geboorteland Zuid-Korea, geen twintig jaar later, maar achtendertig jaar later…
We zouden arriveren één dag voor mijn verjaardag, de dag dat ik ter wereld kwam.

Het lijkt wel gisteren… de verlossende telefoon dat we toch konden vertrekken op de voorziene datum, niet vanuit Zaventem die tot warzone herleid werd eerder die week, maar vanuit Parijs Charles De Gaulle. We lieten een totaal verdoofd en verweesd land achter.

De knalrode piano in de vertrekhal  van de luchthaven staat voor mij nog steeds symbool voor verbondenheid van zo veel mensen van over de hele wereld. Muziek als een verzachtende zoen…

Net als voor Saroo was een landschapskaart een wezenlijke houvast in de aanloop naar dit avontuur.
Een landschapskaart als strohalm waar ik hoopte dingen te herkennen of aanknopingspunten te vinden.
Een kaart waarop “Seoul” aangeduid stond als mijn officiële geboorteplaats, het vertrekpunt van een zoektocht naar een verhaal, mijn verhaal…

Speld in een hooiberg

Koreanen beginnen het leven te tellen vanaf de zwangerschap en gezamenlijk worden ze allemaal één jaar ouder op 1 januari.
Dat wil dus zeggen dat ik in westerse telling 14 maanden in Korea leefde toen ik in september 1978 Koreaanse bodem verliet…

Het brengt me terug naar hoe we een jaar geleden voor HOLT, het weeshuis waar ik mijn eerste vijf levensmaanden verbleef, een dame met een klein ingepakt baby’tje kruisten en me af vroeg of dat kindje misschien vertrok naar een heel ver en vreemd land.

Hoe we daar vriendelijk doch met enige reserve te woord werden gestaan door een heel jonge maatschappelijk werkster die me niet meer kon vertellen dan op papier stond. Maar dan was er dat document dat ze letter voor letter voor las…
Voor velen wellicht een detail, voor mij een detail met opflakkerende hoop, een lichtpunt, de speld in de hooiberg die je dacht nooit te vinden.

Niet Calcutta of ook niet miljoenenstad Seoul of Pusan, maar een nietszeggend klein dorp Hahyang, Hyangchon-dong, Sacheon, Samcheonpo-City in Gyeongsangnam-do provincie, een kleine duizend kilometer van  Seoul verwijderd…

Op 29 maart 1978 om 21u werd ik daar gevonden, gewikkeld in een gestipt baby-dekentje, een rood, rond en mooi gezichtje, ondervoed en niet ouder dan enkele uren door de bloedende navelstreng, maar verder “without any information”…

Zeewiersoep

Het verweesde en verlaten gevoel dat me telkens overvalt rond deze tijd van het jaar, krijgt die dag letterlijk een plaats.
Zo ook mijn onverklaarbare jaarlijkse kinderziektes rond 27 maart of andere belangrijke familie-feestdagen.

Op 30 maart 1978 werd ik aangegeven en geregistreerd in The Major City Hall van Sacheon waar ik verzorgd werd door een maatschappelijk werker uit Pusan die me de naam “Kim Sun Mee” gaf.
Kim omdat de helft van Korea zo heet, Sun betekent goed en Mee betekent mooi.

Voornamen in Korea zijn heel erg waardevol en worden gegeven als een soort levensopdracht.
Ik kon niet anders dan mijn Koreaanse naam in ere te herstellen en deze  terug officieel aan te nemen, herstel van dat beetje identiteit dat ik mee kreeg…

Ik probeer me in te beelden wat er gebeurde en kan alleen maar denken aan mijn mama.

Die dag at ik zeewiersoep.

Want als jarige hoor je in Korea zeewiersoep te eten als een soort herdenking of eerbetoon aan de vrouw die je het leven schonk…

Het lelijke jonge eendje

Uiteraard reisden we door naar de plaats waar ik werd geregistreerd in de hoop meer te weten te komen over mijn vindplaats en over mijn mama. Ik voelde me net als de kleine Saroo die zijn odyssee begon doorheen de straten van Calcutta.

Je begint een zoektocht, een zoektocht naar herkenning, naar erkenning, naar een stukje van jezelf dat je kan verbinden aan een stukje daar ter plaatse, aan iemand, het liefst aan een mama.

Onze zoektocht start in de Major City Hall van Sacheon, gaat dan naar het politiekantoor en brengt ons naar een agrarische buurt met een wijkcentrum, een nieuwsgierig besje dat naast het centrum woont, een turnzaaltje met bejaarde dametjes die vergroeid zijn met de verhalen en de roddels uit het dorp, om uiteindelijk hoopvol neer te strijken in een psychiatrisch centrum hoog op een heuvel, one flew over the cuckoo’s nest…

Net als het lelijke jonge eendje was het daar hoog op die heuvel, vlak bij het centrum, dat ik moe en uitgeput neer streek en voelde dat het goed was.

Dat mijn levenslange verbeelding en mijn intuïtie samenvielen met de hartverscheurende en rauwe realiteit, evenals de de déja-vu die ik had te midden van een paarsgekleurd bloemenveld op de top van de berg met aan de voet “my hometown” Sacheon… en zo ver als je kon kijken, alleen maar zee…

Paarse bloemen

Ja, ik heb iemand ontmoet die mijn mama kon zijn.
Het was geen ontroerende ontmoeting zoals bij Saroo of zovele andere geadopteerden die elkaar huilend in de armen vallen uit herkenning, uit spijt, uit schuldgevoel, uit verdriet, uit dankbaarheid, uit troost, uit ultiem geluk….

Ze was mooi, dat wel, en opvallend jong, maar ik kon geen contact met haar maken, niet omwille van de taal, maar omdat ze in een andere wereld woonde met haar hoofd, al sinds haar opname samen met haar mama die vijf jaar geleden overleed, maar die er in haar wereld nog wel was.

Niemand kende haar verhaal, enkel haar overleden mama kende het.
Je kan wel het verhaal maken…

De zwarte tekeningen met verhoudingsgewijs kleine sneeuwpopachtige figuren zonder ledematen of ogen op een te groot  blank A3 blad spreken voor zich.

Ik blader door het tekenblok, en dan is er die ene tekening, een gekleurde, te midden van al dat zwart, een tekening met een grote paarse bloem, en een kleine paarse bloem met daar naast een prachtige handgeschreven groene tekst in hangul…
”Aan mijn lief klein baby-meisje, ik hoop dat je genoeg kan eten.”

Ik vraag naar haar leeftijd…dertien zou ze geweest zijn…

Het beeld van mijn mama

Er werden DNA-stalen genomen en bij terugkeer naar België leefde ik in onwetendheid.
De periode die volgde, beleefde ik als in een roes, alsof mijn leven stil stond en ik niet meer kon functioneren.
Ik verslond boeken over Koreaanse geschiedenis en cultuur en overwoog zelfs Koreaanse studies te starten in Leiden.
Wellicht wilde ik onbewust een vangnet creëren voor mezelf.

Alle contacten verliepen via onze gids Rachel, die zich na de reis goedbedoeld“Korean Sister” noemde.
Eke keer als we contact hadden, zei ze “I pray for you that she’s not your mother…”

Op een dag belde ze mij met het nieuws dat de DNA-test negatief was.
Ik heb het niet zwart op wit, ik hoef het ook niet zwart-op wit…

Want sinds die bewuste dag heb ik me gevoelsmatig verbonden met haar.
Zij zal voor altijd het beeld van mijn mama vervullen.

Verjaardagsgeschenken en zo

Vandaag zal ik denken aan de drie Scandinavische jonge koppeltjes die elk een Koreaanse peutertje adopteerden en samen met ons op de terugvlucht zaten. Ik denk aan het verscheurde gevoel dat me toen over viel en hoe het voor mij tegennatuurlijk aanvoelde iemand uit z’n habitat weg te halen.

Het kindje dat de hele vlucht door op een hartverscheurende manier “eomma” huilde, zal nu wellicht een kaarsje uitblazen om de dag te vieren dat ze “thuis” kwamen.

Laatst vertelde ik mijn verhaal aan de oude mama van een goede vriendin.
Dat ik naar Korea was gereisd omdat ik  gevonden werd…en hoe zij met grote ogen en haast verrukte stem zei “Whaw, wat een vondst!”

Dat zijn dan van die onverwachte verjaardagsgeschenken die me in het afgelopen jaar enorm hebben geholpen.
Zo ook de grote verbondenheid met mijn man en kinderen, evenals de rijkdom en de wijsheid die ieder van ons ervaarde.

Vandaag is mijn verjaardag, de dag dat ik geboren werd, de dag dat ik gevonden werd…
Vandaag is mijn verjaardag, of gisteren, of morgen.

Het maakt eigenlijk niet uit welke dag, want elke dag zal er wel een moment zijn dat ik aan haar denk, in maart misschien iets vaker.
De rust die ik vond, zit vooral in het idee dat ik me nu kan verbinden aan een vrouw die ook elke dag aan haar baby-meisje denkt en hoopt dat ze voldoende kan eten.

Daarom eet ik vandaag niet alleen heel veel taart, maar zal ik me ook vullen met liters zeewiersoep.

Sun Mee Cattrysse, 27 maart 2017
 

Gepost in: Verhaal